Πολύ συχνά ακούμε επιχειρήματα κατά των στειρώσεων.
Ιδιοκτήτες σκύλων μας λένε «δεν θέλω να πάω κόντρα στη φύση του ζώου», «δεν θέλω να το χαλάσω» ή «θέλω να γεννήσει μια φορά για να νιώσει τη χαρά της μητρότητα» ή “θέλω να χαρίσω τα κουταβάκια και να κρατήσει ένα” κλπ.
Όταν τους προτρέπουμε να προχωρήσουν στην στείρωση των ζώων τους το κάνουμε ώστε να τους τονίσουμε ότι αυτή είναι η μόνηεπιστημονικά εγκεκριμένη και πολιτισμένη μέθοδος για την αποφυγή «παραγωγής» κουταβιών, τα οποία είναι βέβαιο ότι δεν μπορούν να φροντίσουν οι ίδιοι και είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα εγκαταλείψουν στον δρόμο.
Όμως η στείρωση που γίνεται κυρίως για να μην γεννοβολούν ανεξέλεγκτα τα ζώα διογκώνοντας τον ήδη τεράστιο αριθμό των αδέσποτων που ζει στην Ελλάδα έχει ευεργετικές επιδράσεις στην υγεία του σκύλου ή της γάτας αφού το γλυτώνει από κάποιες πολύ συνηθισμένες ασθένειες.
—Τι είναι η πυομήτρα στον σκύλο;
Ο κτηνίατρος Γιώργος Αναγνωστόπουλος εξηγεί στοwww.interpet.gr τι είναι η πυομήτρα στον θηλυκό σκύλο (αφού αντίστοιχη ασθένεια χτυπάει και τις θηλυκές γάτες).
«Η πυομήτρα είναι η πιο συχνή παθολογική κατάσταση της μήτρας που συναντά ο κτηνίατρος στην κλινική πράξη. Θεωρείται από τις πιο συχνές αιτίες θανάτου στα σκυλιά.
Πολλές φορές ο ιδιοκτήτης του ζώου δεν αντιλαμβάνεται έγκαιρα την πυομήτρα μη δίνοντας ιδιαίτερη σημασία, καθώς τα συμπτώματα μπορεί να είναι πολύ γενικά και όχι πάντα ιδιαίτερα έντονα.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με την σειρά τους.
Με τον όρο «πυομήτρα» εννοούμε την συλλογή παθολογικού εκκρίματος στη κοιλότητα της μήτρας και την υπερπλασία του ενδομητρίου.
Το έκκριμα αυτό παράγεται από τους αδένες του ενδομητρίου υπό την επίδραση της προγεστερόνης ή των προγεσταγόνων.
Όσο παραμένει το έκκριμα δημιουργείται διάταση των τοιχωμάτων της μήτρας αλλά και των κοιλιακών τοιχωμάτων. Το έκκριμα αυτό τις περισσότερες φορές έχει πολύ αυξημένο μικροβιακό φορτίο.
Η πυομήτρα μπορεί να είναι κλειστή ή ανοιχτή. Στην κλειστή πυομήτρα ο τράχηλος είναι κλειστός και το έκκριμα παραμένει μέσα στη μήτρα. Στην ανοιχτή πυομήτρα ο τράχηλος είναι ανοιχτός και το έκκριμα κυλάει από τον κόλπο.
Παλαιότερα πίστευαν ότι προσβάλλονται σκυλιά σε μεγάλη ηλικία μόνο, που δεν έχουν γεννήσει ποτέ και ότι ο τοκετός προστατεύει το ζώο από το ενδεχόμενο να παρουσιάσει πυομήτρα.
Σύμφωνα με τα νεότερα δεδομένα όμως, η πυομήτρα μπορεί να παρουσιαστεί και σε ζώα μικρότερης ηλικίας (ακόμα και ύστερα από τον πρώτο οίστρο) και σε ζώα που έχουν γεννήσει μία ή περισσότερες φορές.
Συνηθέστερα η παθολογική αυτή κατάσταση συναντιέται δύο μήνες μετά τον οίστρο λόγω διαταραχών της ορμονικής λειτουργίας των ωοθηκών ή λόγω χορήγησης οιστρογόνων για την αποφυγή ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης ή ακόμα κατόπιν μακρόχρονης χορήγησης προγεσταγόνων, με σκοπό την αναστολή του οίστρου.
Τα συμπτώματα που συνοδεύουν την πυομήτρα στον σκύλο είναι η έντονη εξασθένιση, η αδυναμία, η ανορεξία, η πολυουρία, η πολυδιψία, ο εμετός και η διάταση των κοιλιακών τοιχωμάτων.
Στην περίπτωση ανοιχτής πυομήτρας εμφανίζεται και έκκριμα από τον κόλπο. Το έκκριμα αυτό μπορεί ναι είναι υδαρές με χαρακτηριστική οσμή ή να είναι κρεμώδες κίτρινο ή ροζέ (στην περίπτωση που έχει και αίμα).
Το αιδοίο είναι υπερτροφικό και το τρίχωμα στην γύρω περιοχή δείχνει βρεγμένο. Το ζώο παρουσιάζει ψηλό πυρετό στις περισσότερες περιπτώσεις κλειστής πυομήτρας και σπανιότερα στην ανοιχτή.
Οι επιπλοκές στην πυομήτρα οφείλονται στην απορρόφηση των τοξινών από τα τοιχώματα της μήτρας με αποτέλεσμα την τοξιναιμία, την σπειραματονεφρίτιδα, και την διαταραχή του σχηματισμού των ερυθροβλαστών στον μυελό των οστών που έχει σαν συνέπεια την εμφάνιση αναιμίας. Οι σημαντικές αυτές επιπλοκές είναι που οδηγούν ζώα με πυομήτρα, αρκετές φορές στο θάνατο.
Όλα τα συμπτώματα όμως που περιγράφηκαν παραπάνω τα συναντάμε στην περίπτωση μιας κλασικής πυομήτρας. Δεν είναι σπάνιο να δούμε ζώα να παρουσιάζουν μόνο ληθαργικότητα, χωρίς ίχνος εκκρίματος από τον κόλπο δύο μήνες ύστερα από τον οίστρο.
Σε αυτές τις περιπτώσεις ο γιατρός με ψηλάφηση μπορεί να διαπιστώσει την διόγκωση της μήτρας. Υπάρχουν φορές που μπορεί να παρατηρηθεί η κατά διαστήματα έξοδος του πυώδους εκκρίματος με αποτέλεσμα η γενική κατάσταση του ζώου να παρουσιάζει εναλλασσόμενα βελτίωση ή επιδείνωση.
Άλλες πάλι φορές ζώα με πυομήτρα παρουσιάζουν έντονα φαινόμενα αλλοίωσης της γενικής τους κατάστασης και διάταση μόνο των κοιλιακών τοιχωμάτων. Στην περίπτωση αυτή αν δεν αρχίσει η θεραπεία άμεσα, κινδυνεύει η ζωή τους μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα.
Υπάρχουν κι άλλα συμπτώματα που σπανιότερα συναντάμε στην πυομήτρα όπως είναι η τοξική αρθρίτιδα και η πάρεση των πίσω άκρων.
Η κλινική και εργαστηριακή εξέταση του ζώου που διενεργεί ο κτηνίατρος, είναι απαραίτητα στοιχεία για τη σαφή διάγνωση της νόσου και τον καθορισμό της θεραπευτικής αγωγής που πρέπει να ακολουθηθεί.
Ο κτηνίατρος είτε με την ψηλάφηση, είτε ακτινογραφικά, είτε υπερηχογραφικά θα διαπιστώσει την διογκωμένη μήτρα. Οι αιματολογικές εξετάσεις θα δείξουν τον μεγάλο αριθμό λευκοκυττάρων και την πιθανότητα αναιμίας. Οι βιοχημικές εξετάσεις θα δείξουν τον βαθμό στον οποίο πιθανών έχουν επηρεαστεί τα νεφρά.
Οι θεραπεία εκλογής είναι η υστερεκτομή. Σε ακραίες περιπτώσεις όμως, όπου η γενική κατάσταση του ζώου είναι πολύ άσχημη και έχουμε ψηλό πυρετό, συνιστάται η χορήγηση αντιβιοτικών και η γενική τόνωση του οργανισμού για μία μέρα πριν τη διενέργεια της επέμβασης.
Αποτελεί όμως μεγάλο ρίσκο η αναμονή αυτή.
Η μετεγχειρητική αγωγή συνίσταται στην χορήγηση αντιβιοτικών, για όσο διάστημα κρίνει ο κτηνίατρος απαραίτητο, ανάλογα με την κλινική εικόνα του ζώου».
