Ο Σύλλογος Ζωόφιλων Γιαννιτσών (Σ.Ζ.Γ.) πήρε μια ακόμα εξαιρετική πρωτοβουλία προκειμένου όχι μόνο να προστατέψει τ’ αδέσποτα της περιοχής αλλά κυρίως για να ...
ενεργοποιήσει τα παιδάκια να συμμετάσχουν σε αυτή την προσπάθεια και να πιέσουν με τη σειρά τους, τους γονείς τους ώστε να νοιαστούν.
Ένα χρωματιστό μεγάλο κουβαδάκι από εκείνα που αγοράζουμε με γιαούρτι από το σούπερ μάρκετ βάφτηκε με χρώμα και πάνω στο καπάκι σημειώθηκε το όνομα του παιδιού στο οποίο ανήκει.
Τα πιτσιρίκια πηγαίνουν καθημερινά στο σπίτι με το χρωματιστό κουβαδάκι και βάζουν σε αυτό τα περισσεύματα του φαγητού, ό,τι δεν χρειάζεται η οικογένεια τους ή άλλοι συνάνθρωποι τους για να τραφούν. Στη συνέχεια αυτά συγκεντρώνονται στο 9ο Νηπιαγωγείο Γιαννιτσών και από εκεί μοιράζονται στα ζώα της περιοχής από τους εθελοντές του Συλλόγου Ζωοφίλων Γιαννιτσών.
Μια εξαιρετική πρωτοβουλία που μπορεί να υιοθετηθεί από όλα τα νηπιαγωγείαΗ κα Δημητριάδου, η οποία εργάζεται στο 9ο Νηπιαγωγείο Γιαννιτσών και συνδράμει στο έργο του Σ.Ζ.Γ. εξηγεί πως από τον Αδέσποτο τον χάρτινο σκυλάκο, που εικονογράφησε ο Βαγγέλης Παπαβασιλείου, και τις ιστορίες του, που εκείνη γράφει για να κεντρίσει το ενδιαφέρον των παιδιών, φτάσαμε το κουβαδάκι του.
Διαβάστε το πώς τα παιδιά εκπαιδεύονται μέσα από ένα «παραμύθι» ώστε να «υιοθετήσουν» παίζοντας το κουβαδάκι του Αδέσποτου για το καλό των ζώων, τα οποία έχουν ανάγκη από φαγάκι.
Η κα Δημητριάδου μας κατατοπίζει διαβάζοντας μας την ιστορία που λέει στους μικρούς μαθητές της: «Σήμερα θα σας μιλήσουμε για ένα κουβαδάκι. Φτιάχτηκε από πλαστικό, ένα καθόλου φιλικό για το περιβάλλον υλικό. Έτσι όμως αποφάσισαν οι άνθρωποι κι αυτό είναι μια άλλη, μεγάλη ιστορία που την αφήνουμε στην άκρη.
Μετά γέμισε με γιαούρτι κι αφέθηκε να περιμένει στο ψυγείο ενός σούπερ μάρκετ μέχρι να αγοραστεί. Κι όταν αυτό έγινε και καλοφαγώθηκε, τότε δεν πετάχτηκε καθαρό πια από το περιεχόμενό του, στον μπλε κάδο της ανακύκλωσης, (μιας ελπίδας για το περιβάλλον, άλλη ιστορία κι αυτή….)
Το κουβαδάκι βάφτηκε με χρώμα κι απέκτησε καινούριο όνομα: “Αδέσποτος”. Στο καπάκι του ένα παιδικό χέρι έγραψε τ’ όνομά του και το ‘κανε δικό του. Τόσα ονόματα όσα και τα παιδιά του νηπιαγωγείου…
Κάπως έτσι έφτασε κάτω απ’ το νεροχύτη των σπιτιών και γεμίζει τώρα με περισσεύματα από το τραπέζι της οικογένειας. Τα χρόνια βέβαια είναι πολύ δύσκολα, κι αυτό που θα έπρεπε πάντα να γίνεται, δηλαδή τίποτε φαγώσιμο να μην πετιέται!!, τώρα αυτό το πετυχαίνει η ανάγκη.
Έστω κι έτσι όμως, το κουβαδάκι πάλι καταφέρνει και γεμίζει… Κι όταν επιστρέφει στο νηπιαγωγείο, αδειάζει σ’ έναν κάδο που κι αυτός, “Αδέσποτος” λέγεται.
Ο Αδέσποτος πρέπει να ξέρετε, είναι όλα τα αδέσποτα της πόλης. Θλιβερό κατόρθωμα των ανθρώπων η ύπαρξή τους…. Γιατί αδέσποτα ζώα βεβαίως δεν πρέπει να υπάρχουν! Να και μια άλλη μεγάλη ιστορία, τεράστια και πονεμένη.
Οι άνθρωποι όμως χτίσανε τη ζωή τους πάνω σε λάθη και τώρα, που πολλά μαζεμένα απ’ αυτά υψώθηκαν βουνό μπροστά τους, τώρα πρέπει επιτέλους να τ’ αντιμετωπίσουν. Πως;;;; Μα με το μυαλό τους απ’ τη μία και την καρδιά τους απ' την άλλη!
Το κουβαδάκι είναι μόνο μια αφορμή για να γίνει λόγος για τον Αδέσποτο. Θα χορταίνει ίσως κι αδέσποτα ζώα κάποιες μέρες. Κυρίως όμως θα γεμίζει την παιδική καρδιά με το σεβασμό της Ζωής και τα κεφαλάκια των ίδιων παιδιών με τη γνώση της ηθικής της τροφής.
Το κουβαδάκι του Αδέσποτου φωνάζει γι αγάπη κι υπευθυνότητα. Αν εσείς θέλετε να κλείνετε τ’ αυτιά σας, τότε λυπόμαστε, αλλά το πρόβλημα είναι δικό σας».
